Bingo

Een voorstelling waarbij de interactie met het publiek centraal staat. Ricardo Spagnoli en zijn internationale staf runnen een illegaal bingopaleis waarin iedereen wordt uitgenodigd het spel mee te spelen.

Idee & script: Felix Strategier en Fran Waller Zeper
Muziek: Paul Prenen
Spel: Bingo! is in de loop der jaren met verschillende bezettingen gespeeld. De meest recente bezetting bestaat uit: Felix Strategier, Fran Waller Zeper, Sabri Saad el Hams, Gerda van der Veen, Majnu Michaud, Milushka Birge, Frank Sheppard.
Memorabele spelers uit het verleden waren onder meer Stef van den Eijnden en Jan Floor.
Regie: Lidwien Roothaan/Aike Dirkzwager

 

 

Bingo! is ontstaan vanuit de gedachte: “Hoe overleven allochtonen in de Nederlandse samenleving?”. Het oerhollandse op winnen gerichte bingospel wordt daarbij als basis gebruikt.
In Bingo! runt een Italiaans-Russisch echtpaar, geassisteerd door een team van buitenlandse medewerkers een illegaal bingopaleis. Zij spelen met het publiek het bingospel, waarbij veel geld en andere prijzen te winnen zijn. Het publiek wordt echter ook bewust afgeleid door verwikkelingen onder het personeel en wordt zo mede verantwoordelijk gemaakt voor het voortbestaan van het bingopaleis.

Begonnen in 1990 als kleine productie in het huistheater De Roode Bioscoop, groeide Bingo! uit tot meest succesvolle voorstelling uit de geschiedenis van Theatergroep Flint. Na een reeks van enthousiast ontvangen voorstellingen in eigen land ( zo was Bingo! een aantal jaren een vast onderdeel van De Parade) maakte de voorstelling in 1998 haar internationale debuut op het vermaarde Fringe Festival in Edinburgh. Daar werd het succes bekroond met een Herald Angel. Zelfs het Londense publiek liet zich in 2001 door Bingo! veroveren.
In de zomer van 2015 wordt de voorstelling in reprise genomen door De Nieuw Amsterdam op de Parade in Rotterdam, Den Haag, Utrecht en Amsterdam.

Recensie NRC Handelsblad,
9 juni 1995, door Henk van Gelder

Bingo-avondje in het theater

De nieuwe zomervoorstelling van Gebroeders Flint – niet op straat, maar in een tent – begint als een heuse bingo-avond. Haaks op het podium, in de lengterichting, staan lange tafels waaraan het publiek aan weerszijden plaats neemt. Vaardig kloppen de acteurs bij iedereen de guldens uit de zak voor de formuliertjes. Boven het podium hangt het grote bord waarop straks de cijfers van 1 tot en met 90 zullen oplichten. Fran Waller Zeper, ditmaal behept met een overtuigende Oost-Europese tongval, graait balletjes uit de bak, roept de getrokken getallen door de microfoon en levert commentaar: “Ziet u hoe gelukkig die winnaar is? Kijk eens naar zijn gezicht!” En hier en daar worden inderdaad de eerste tientjes gewonnen.
Na een paar authentieke bingorondjes slaat de stemming in de tent zelfs een beetje om: we kwamen lacherig binnen, volop bereid het spelletje van de populaire theatergroep mee te spelen, maar al gauw zitten we geconcentreerd getallen door te kruisen en op een ononderbroken rijtje horizontaal, verticaal of diagonaal te vlassen. Tot er natuurlijk toch een voorstelling begint te ontstaan. Ricardo, de baas van het spul, krijgt dreigtelefoontjes en ruzie met zijn vrouw. Dan verschijnt de schuldeiser aan de deur. Ricardo’s multiculturele personeel (uit Turkije, Egypte, Marokko, Chili en Curaçao) neemt de zaak in paniek over. The show must go on, hoewel de volgende prijs niet eens kan worden uitgekeerd omdat de kas leeg is.

Het bingo-spel wordt de hele avond in volle ernst doorgespeeld, want dat is het aardige van Bingo!. De grofkorrelige intrige is zo behendig verweven met de werkelijkheid van de formuliertjes en de winnaars, dat we ons twee uur lang in Ricardo’s prijzenfestival blijven wanen, meeleven met zijn tegenslagen en hem daadwerkelijk uit de brand willen helpen. Op straat was Gebroeders Flint naar mijn smaak vastgelopen in aftandse slapstick-nummertjes, maar in de suggestieve kermissfeer van deze tent wordt weer als vanouds verassend zomervermaak ten tonele gevoerd. En dan te bedenken dat ik niet eens iets heb gewonnen.