Ierse vertellingen

De muziektheaterproductie “Ierse vertellingen” is een collage van verhalen, poëzie en ware gebeurtenissen die, na vele zwerftochten door dit land, in ons geheugen achterbleven.

In 2002 maakten wij (Felix Strategier en Fran Waller Zeper) een tocht van vier maanden door Ierland met een woonwagen en een traktor (16 km per uur) over de kleine landelijke weggetjes waar vroeger de Tinkers met huifkarren en paarden gingen. Zelfs op de meest afgelegen plekken kwamen mensen naar ons toe met hun verhalen, ontboezemingen en liederen.
De voorstelling bevat, naast scènes en verhalen die direct voortkomen uit onze reizen, ook gedichten en verhalen van Ierse schrijvers die synchroon lopen met onze eigen belevenissen.
De scènes zullen worden geïllustreerd door diverse bestaande Ierse ballades zoals “Skibbereen” en op muziek gezetten gedichten van o.a. Seamus Heany en W. B. Yeats. Niet alleen als een ode aan de Ierse poëzie maar ook als (politiek) commentaar op de moderne Ierse samenleving.
Felix Strategier schreef tijdens deze reis een achttal columns in Het Parool die hier te lezen zijn.

“Ierse vertellingen” is een hommage aan Ierland waar veel is veranderd, maar veel ook niet.

Regie: Marja Kok
Script, spel, zang, accordeon: Felix Strategier
Script, spel: Fran Waller Zeper

Recensie Trouw
21 december 2004, door Hans Oranje

“Hartveroverend lied van wind, water en van hoop”

Twee jaar geleden reisden Felix Strategier en zijn partner Fran Waller Zeper vier maanden lang door Ierland met een woonwagen en daarvoor een tractor. Hun herinneringen aan deze niet altijd even makkelijke tocht legden ze neer in een voorstelling waarin de liefde die ze voor dit land en zijn groene heuvels hebben opgevat een vinnige strijd voert met de frustaties die hun vervoermiddel hun oplevert, de regen en de van whisky doordrenkte melancholie.

Met deze twee acteurs is Flint tot z’n kleinste kern teruggebracht. In een regie van Marja Kok, die enkele weken geleden ook Helmert Woudenberg begeleidde in z’n gedenkwaardige vertelling “De zonen van Jacob”, brengen Strategier en zijn vrouw een schitterend drieluik tot stand over Ierland. Het eerste deel is de geschiedenis: een Ierse jongen die zijn geluk in Amerika gaat zoeken, naar zijn lief belooft terug te keren met een zak vol goud, zodat hij het dorp een geweldig feest kan bereiden.

Hij keert ook terug, maar in een kist bedekt met de Amerikaanse vlag: gesneuveld voor het vaderland. Direct en zonder sentimentaliteit gaat deze proloog over in het tweede deel, de hilarische vertelling van de tocht van de twee acteurs zelf door Ierland. Ze moeten hun tractor met woonwagen manoeuvreren over de onmogelijkste weggetjes in het landschap. Bijzonder knap is hoe ze in een rustig voortgaand crescendo de toeschouwers vrijwel in katzwijm weten te leggen van het lachen. In het bijzonder viel me dit keer op wat een fenominale mime-actrice Fran Waller Zeper eigenlijk is. Hoewel ik meen te weten dat ze uit die hoek van het theater komt, had ik haar nooit zo trefzeker dit aspect van de toneelspeelkunst zien uitspelen.

Het derde paneel van de voorstelling is een vervoerend treurlied over een meisje van zeventien dat, zwanger, zich van de rotsen van de oceaan wil werpen, over een man die met zijn vrouw geen kinderen kan krijgen en haar smeekt het ongeboren kind te laten leven en aan hem te geven. Een lied van wind en water, van ongeveinsde droefheid en intense hoop, waarmee de twee acteurs hun optreden in een bewogen adagio laten eindigen. Zoals altijd, laar Strategier met zijn accordeon en zijn liederen de handeling kwinkeleren tussen banaliteit en tedere lyriek. Het is een hartverwarmende, maar ook briljante winteravondvertelling.