Het Zingend schip

U wordt meegevoerd naar onbekende verten waar harde realiteit en onberekenbare droomlandschappen elkaar kruisen. Gezongen gedichten van o.a. Elsschot, Claus, Lodeizen, Hoornik en Slauerhoff worden afgewisseld met ballades en smartlappen.

“Het zingend schip”, literair muziektheater met gedichten van o.a. Elsschot, Lodeizen en Hoornik is een portret van een sleets echtpaar, worstelend met hun relatie en het ouder worden. Het befaamde gedicht “Het Huwelijk” van Elsschot is de spil van de voorstelling die zich afspeelt in de ongedwongen sfeer van een café. Deze setting, maar ook de afwisseling van poëzie en het zogenaamde levenslied maakt de voorstelling toegankelijk, zonder oppervlakkig te worden.

Voortgeblazen door een opzwepende accordeon hoort U:
de jankende contrabas van Kim Soepnel,
de zachtkens snurkende schippershond Kees,
en de zinderende strot van Felix Strategier.

Idee: Felix Strategier
Zang en accordeon, muziek, arrangementen: Felix Strategier
Contrabas en zang, muziek, arrangementen: Kim Soepnel
Regie: Marja Kok

Recensie Het Parool
11 december 2001, door Pieter Bots

Hartverwarmend

Hoewel één van de gebroeders Flint afscheid heeft genomen en de subsidie ingetrokken, blijft Felix Strategier, de andere Flint, onvermoeibaar doorgaan. Samen met contrabassiste Kim Soepnel heeft hij een avond samengesteld van weemoedige gezongen poëzie. De liederen die hij zingt en met zijn accordeon begeleidt, klinken als smartlappen maar wel van hoogstaand literair niveau. Hij zette een aantal gedichten van onder anderen Hoornik, Lodijzen, Slauerhoff en Elsschot op muziek, en wisselt die af met meedeiners als Mensch durf te leven en Aan de voet van de oude Wester. Strategier zingt de liederen echter mooi ingetogen, alsof hij de snik in zijn stem wil verbergen.
Toen de Gebroeders Flint nog bij elkaar waren, was het huwelijk – scènes over moord en doodslag zogezegd – al een geliefd onderwerp. De mannen in hun voorstellingen zuchtten onder de knoet van een haaibaaierige echtgenoot en zochten troost in het café. Ook in Het zingend schip is liefde niet bepaald een kwestie van rozengeur en maneschijn.
Het beroemde gedicht Het Huwelijk van Elsschot (“Hij dacht ik sla haar dood en steek het huis in brand”) spelen ze maar liefst twee keer, en krijgt éénmaal een prachtige sobere maar onheilspellende basbegeleiding van Kim Soepnel. Een aantal van de gezongen gedichten is bekend materiaal voor vaste Flintbezoekers, maar krijgen door de contrabas een nieuwe klank.
Het zingend schip heeft meer het karakter van een café chantant dan van een toneelvoorstelling. Het publiek zit in de knusse Roode Bioscoop op klapstoeltjes om de muzikanten heen en nipt aan zijn oude klare, keeshond Kees heeft zich opgerold in zijn mand en knabbelt op een hondensnoepje.
Ondanks de kilte en verbittering waarmee de liefde er wordt bezongen, warmt het hart zich onvermijdelijk aan deze aanstekelijke voorstelling.