archief / Korreltjie Korreltjie Sand

Schitterende poëzie van Ingrid Jonker, aangevuld met werk van Adam Small, André Brink en swingende traditionals en originals. Al dit moois krijgt vleugels in een bijzondere samenwerking: Felix Strategier zingt en speelt met cellist Ernst Reijseger en saxofonist Sean Bergin.

Persreacties

De Groene Amsterdammer (Loek Zonneveld):
“De manier waarop dit trio het verlangen, de liefde en de omarmingen in de taal van Jonker muzikaal ordent en theatraal vorm geeft, is prachtig met zes uitroeptekens.”
“Een avond om nooit meer te vergeten.”

NRC Handelsblad (Anneriek de Jong):
“Een heerlijke voorstelling”

Recensie Trouw
zaterdag 14 januari 2006 door Hans Oranje

In de jarenlange traditie van theatergroep Flint, tijdens de winter een muziekvoorstelling te maken rond een literair persoon uit de afgelopen eeuw, wordt de toeschouwer dit jaar tot vervoering gebracht met de poëzie van de Zui-dAfrikaanse Ingrid Jonker (1933).

Evenals twee jaar geleden met de gedichten van Gerrit Achterberg het geval was, heeft Felix Strategier de gedichten op muziek gezet. Verbindende teksten zijn er net als toen nauwelijks, zodat de voorstelling eigenlijk meer een liederenprogramma is dan theater, waaraan behalve Strategier zelf meewerken de ZuidAfrikaanse saxofonist Sean Bergin, die sinds 1975 in Nederland woont, en de cellist Ernst Reijseger.

Jonkers gedichten vormen de droeve neerslag van een droevig leven: haar vader verliet haar moeder voor zij werd geboren, haar geesteszieke moeder overleed toen ze tien was, en haar relaties met veel oudere mannen, in wie zij duidelijk een vader zocht, mislukten. Zelf werd ze manisch depressief en moest regelmatig worden opgenomen. In juli 1965 verliet ze op blote voeten de kliniek en liep de zee in; haar lichaam spoelde de volgende dag aan.

Een van haar emotionerendste gedichten, dat uiteraard ook een plaats in het programma heeft gekregen, schreef zij in 1960 na het bloedbad van Sharpeville: ‘Die kind wat doodgeskiet is deur soldate by Nyanga’. Het maakte haar geliefd bij de zwarte bevolking. Bij het blanke bevolkingsdeel lukte het haar pas enkele jaren voor haar dood erkenning te vinden. Een van haar grootste tegenstanders was haar eigen vader, die lid was van de Nasionale Party en als politicus de apartheid een warm hart toedroeg. Bij de opening van het eerste democratisch gekozen parlement in 1994 las Nelson Mandela voor de camera’s van de wereldpers het gedicht over het kind uit Nyanga voor.

Strategier liet de gedichten onvertaald: ‘Korreltjie korreltjie sand / klip-pie gerol in my hand / klippie gesteek in my sak / wordt korreltjie klein en plat’. De twee slotregels vormen een magistrale samenvatting van haar dichter-schap: ‘Korreltjie klein is my woord / korreltjie niks is my dood’. Bergin en Reijseger wisselen de liederen af met muziek uit Jonkers land, waarbij het slagwerk wordt uitgevoerd op trommel, cellokast, de ombouw van Strategiers accordeon of gewoon het eigen lichaam. Met liefde en zorg voert het drietal ons door haar ‘lokasies van die omsingelde hart’.