Dierbare Vrienden

Op de geweldige nieuwe locatie in de Purmer zijn we afgelopen week neergestreken met VICTORIA. En zeer hartelijk ontvangen door de eigenaren, Karin en Boyd. Mensch, wat zijn er toch een hoop fantastische mensen op deze wereld, behulpzaam en gastvrij. Wat zou het fijn zijn als  de krantenkoppen deze zomer eens gevuld worden met optimistische berichten over alle schoonheid en gastvrijheid die een mens tegenkomt op deze aardkloot.
Veel van ons publiek komt rechtstreeks op de fiets, sommigen uit de buurt, Monnikendam en omstreken, en ook vele uit Amsterdam. En als het dan laat en gezellig wordt en de drank zijn werk heeft gedaan, is er altijd wel iemand met een auto waar deze mensen mee terug worden vervoerd naar Amsterdam.
Weer positief nieuws, haha!
Gisterochtend sloeg de schrik me even om het hart toen mijn woonwagen werd omringd door sluipschutters met ratelende machinegeweren! Toen ik goed en wel wakker was en de militairen nog eens goed bekeek viel het kwartje. Het formaat van deze paramilitairen was opmerkelijk klein. De zoon van de familie waar we nu spelen en logeren bleek vermomd als sniper en was met vriendjes een ware veldslag aan het leveren. Ach ja, je bent jong en je wilt wat. Waar wij vroeger met blaaspijpjes van elektriciteitsbuis de buurt onveilig maakten zijn nu moderne, niet van echt te onderscheiden wapens, in zwang.

Opmerkelijk is dan weer wel dat de onschuldige kleine kogeltjes die ze gebruiken biologisch afbreekbaar zijn, en natuurlijk volkomen gevaarloos.
Is dat niet een idee voor al die militaire brandhaarden op de wereld?
Het moderne militaire apparaat uitrusten met speelgoedgeweren en plastieke afbreekbare tanks en kanonnen? Daar incasseer ik dan straks de Nobelprijs voor de vrede voor. En de wereld wordt een stuk leefbaarder, dat is het belangrijkste.
Waarom, oh waarom gunnen mensen elkaar het licht in de ogen niet. Nu is er weer een jonge man in Irak vermoord omdat ie homo is. Nee, homoseksualiteit bestaat niet in sommige landen! Ammehoela. Het aloude geloof, in welke God dan ook, is daar debet aan. Gruwzaam. Dat onverdraagzame van (sommige, nu ja best wel veel) gelovigen is schijnbaar onuitroeibaar. Grrrr, daar walg ik van.
En daarom is het zo fijn dat ik nog steeds zoveel hartelijke mensen ontmoet. Op mijn ouwe dag wordt ik ook nog eens een vredesactivist.
Trouwens, de succesopties, te weten de voorstellingen op 21, 22 en 23 juli, gaan definitief door in de Purmer. Het loopt nu lekker ouderwets storm, joepie.
Ik ben zo blij met de voorstelling en het …….. end! Hopelijk u straks ook.
Genoeg stichtelijks voor deze Blog. Eind van de maand ga ik weer voor dik twee weken naar mijn landgoed in Ierland. Ben zo benieuwd of mijn bomen al tegen de hemel aan leunen. Elk jaar weer schreeuw en fluister ik ze de hemel in maar natuurlijk doen ze dat hun eigen tempo.
Mijn (klein)kinderen gaan hopelijk wel genieten van een uitgestrekte jungle over 50 jaar.

Tot zover, uw dienaar,

Felix Strategier