Dierbare vrienden,

Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst van mijn leven in een hottub gezeten, wel 30 minuten, en nu is mijn rugpijn zo goed als verdwenen! Lang leve de hottub. Als u niet weet wat dat is, schets ik u de ingrediënten. Een grote ronde teil met een houtkachel om water te verwarmen, veel water dus om die teil te vullen en een of meerdere lichamen die zich in die ton laten zakken. De bewoners van de boerderij in de Purmer hebben zo’n apparaat gebouwd  en mij uitgenodigd om daar gebruik van te maken. Boyd, de eigenaar van de stolpboerderij is een ware pyromaan. Niet alleen de hottub wordt dag en nacht met hout gevoed, ook een enorme zelfgebouwde buitenkachel staat voortdurend in vuur en vlam. Op een regenachtige dag zoals gisteren is dat fijn toeven voor
Het is zo geweldig spelen met volle zalen en een fijne voorstelling en ook al is dat niet voor het eerst, haha, toch voelt het weldadig aan.

Zaterdag ben ik in de buurt van Purmerboerderij gaan hardlopen. Onder de rook van Amsterdam is het net of de tijd heeft stil gestaan. Landelijke wegeltjes, rustieke boerenplaatsen, slordig geplaatste merkwaardige objecten in de wei, zoals een wit geverfde tractor boven een sloot, en een boerenerf barstensvol met tuinkabouters, Nijntjes, Smurfen en vele andere figuren die zo zijn weggelopen uit een derderangs pretpark. En natuurlijk verderop het Purmerendse bos. Een jong bos met veel populieren want die groeien snel en tussendoor de veel langzamer groeiende beuken en eiken. Wat vooral opvalt is de veelheid aan omgevallen populieren die de boswachter(s) lekker laten liggen  wegrotten. Geeft een prettig gevoel van rommeligheid zo’n niet aangeharkt bos al is het natuurlijk wel aangelegd. Dit soort bos vind je veel in de relatief jonge polders die ons land rijk is. Daarbij opgeteld de schier oneindige weidsheid van het polderlandschap als je uit zo’n bos loopt of fietst en voilà, het landschap dat mij bekoort.
Ik verlang alweer naar mijn eigenste bos in Ierland. Daar ga ik over twee weken weer naar toe. Laatste keer in april was mijn grote trots de witte fuchsia’s die na jarenlang stekken eindelijk leken aan te slaan. Straks zien of dat ook echt blijvend is. Het taaie gras groeit daar zo enorm hard dat elk stekje binnen de kortste keren is overwoekerd. Omdat ik bij elke klein stekje een paal in de grond steek kan ik meestal wel ontdekken of zo’n nieuwe stek wortel heeft geschoten. Zoals in april toen ik na lang zoeken de twintig centimeter kleine kastanjeboom ontdekte die ik in de herfst had uitgezet. Het was de stek die mijn kleindochter op school had laten ontkiemen uit een kastanje.
Veel van de bomen die ik heb geplant hebben de naam van een vriend of vriendin. Haha, dat doe ik sowieso graag, voorwerpen, dieren en bomen een menselijke naam geven. Zo ook de figuren uit het kinderboek dat wellicht deze zomer online gaat. Hou dat in de gaten beste vrienden, het gaat groots worden.
Trouwens , er zijn nog een paar kaarten beschikbaar voor de laatste voorstellingen komend weekend in de Purmer, wees er dus snel bij.

Tot snel lieve vrienden,
Uw Dienaar,

Felix Strategier