Novemberblog
Ik had beloofd u op de hoogte te brengen van mijn wederwaardigheden in Ierland. De hele maand oktober heb ik daar in splendid isolation gezeten, op mijn Jagtlust! Veel te jagen was er niet maar het was wel heerlijk, de stilte, de ruimte en het lege luchtruim. Niet zoals sommige dagen in Amsterdam waarbij om de drie minuten een vliegtuig over de binnenstad buldert. Ik heb wat boter op mijn hoofd want ik vlieg wel drie keer per jaar naar Cork. Vroeger ging ik graag met trein en boot maar dat is me nu te ingrijpend want je bent zomaar twee dagen onderweg en mijn lijf werkt de laatste tijd niet echt mee.
Mijn dochter komt ons altijd ophalen van Cork airport en dan zijn we binnen het uur bij haar en mijn huis. Ze heeft ook enorm geholpen bij het zeulen met watertanks en zakken turf. Ik heb geen stromend water en evenmin elektriciteit maar dat primitieve past me wel. Ik doe vrijwillig aan zelfkastijding.
Ik had me voorgenomen te gaan schrijven, iets waar ik al jaren mee rondloop. Nooit nam of had ik de tijd om een hele maand louter te schrijven en dit keer is het gelukt, ik heb als een bezetene zitten typen op een tiepmasjien uit de jaren zeventig. Hij kwam wat moeizaam op gang maar na de eerste kinderziektes zoals een vastgelopen toets (natuurlijk de a) en de vervanging van het typelint werkte het masjien best. Omdat ik vanwege medicijngebruik bar slecht slaap de laatste maanden werkte ik voornamelijk ’s nachts en dan is het nog stiller. Tot ik zo moe was dat alleen slapen nog soelaas biedt.
Het resultaat van die schrijfsels ben ik nu in Amsterdam op de computer aan het zetten na wat verbeteringen. Het zijn verhalen en verhaaltjes over mijn jeugd, over mijn schoolcarrière, over meisjes en vrienden, over reizen en thuisblijven, nu ja, het volle leven passeert de revue. En wie weet komt het tot publicatie in krant of tijdschrift. Ik zit er niet achterheen, vind het prima om de verhalen in kleine kring te laten lezen en wellicht ga ik in het nieuwe jaar een paar verhalen voorlezen bij café Rosso.
Maar zeker is dat ik de smaak te pakken heb gekregen en ik ga ruimte in mijn agenda maken om te blijven schrijven. Heb toevallig net de nieuwe agenda voor 2020 aangeschaft bij de kantoorboekhandel.
Van wandelen, laat staan hardlopen, is het niet gekomen in Ierland. De invloed van chemicaliën maakt me doodmoe maar heeft ook mijn spieren aangetast. Vroeger kon ik met gemak acht uur lang wandelen zonder tussenstops, tegenwoordig ben ik al blij als ik twee uur achtereen kan lopen. Nou is de streek waar mijn Jagtlust staat niet zo spectaculair dat je er urenlang in verwondering kunt dwalen, maar het blijft mooi genoeg om de benen te strekken en pure frisse lucht in te ademen. Naast schrijven heb ik natuurlijk tijd doorgebracht met de familie daar en een van de kleinkinderen heeft een avond bij mij gedineerd. En ook de jungle heeft mijn aandacht gekregen, heb het geheel winterklaar gemaakt door te snoeien, extra wilgentenen stekken en een eucalyptus half afgezaagd en in de kachel laten fikken. Vooral het snoeien van de ‘gorse’, een inheemse gele bloemen dragende prikplant(een soort brem), was een hele tour. De felle stekels gaan door je kleren en beschermende handschoenen heen, au.
En ik heb twee primeurs, eindelijk is de witte fuchsia aangeslagen. Ik heb het jarenlang geprobeerd en steeds mislukte het stekken maar deze keer was het bingo en ik ben heel blij. En voor het eerst heeft een struik zich op mijn landgoed vermenigvuldigd. Naast een armetierig notenboompje stond ineens een piepkleine meidoorn. Ik heb niet meegemaakt dat ze bloeiden maar de vruchten en de zaailing bewijzen de bloeiperiode. Ik heb er een stuk of vijf op mijn landje staan en ze doen het geweldig. Wel heel apart dat de vlierstruiken geen van alle zijn aangeslagen. Zowel hier als in Ierland wordt vlier als onkruid gezien maar ik vind het kruid en het tegendeel van onkruid. Nu nog een jaar wachten en het opnieuw proberen. Trouwens, van de vijf kastanjes is er een opvallend anders. Waar ‘normale’ kastanjes vettige knoppen bevatten daar heeft een van deze boompjes kurkdroge bloemknoppen. Zouden dat de befaamde rose bloemen worden. Ze zijn nog te jong om al te bloeien maar een dezer jaren zal het raadsel zichzelf oplossen.
Van buurman Jimmie kreeg ik verse eendeneieren en hij vertelde terloops dat de vos weer langs was geweest en een van zijn jonge kalkoenen had verorbert.
Later die week kwam een vriend van Jimmie vragen of ik degene was van ‘die bomen’. Jazeker ben ik die gek die bomen plant in plaats van omzaagt en mijn verhaal over de komst van apen, giraffes en krokodillen viel bij hem in goede aarde.
Volgend jaar hoop ik weerom te gaan en dan in de lente zodat ik mijn bomen kan zien uitbotten. De bloementuin die ik afgelopen mei heb proberen te creëren is op iets heel bizars uitgelopen. In plaats van gras, saai taai gras, staat er nu een piepklein korenveldje tussen het gras en de bomen, heel amusant.
Ik ben dus weer terug op het oude honk en we hebben al twee keer opgetreden met de voorstelling rond Lucebert, afgelopen zondag zelfs in het voormalige atelier van de meester. Een hele eer en een waar genoegen. Komende zondagmiddag trouwens in Westelbeers, bij Eindhoven.
Dierbare vrienden, ik groet u feestelijk en levendig,
Uw Dienaar,
Felix Strategier