Dierbare Vrienden

De winter moet nog beginnen en ik heb het nu al gehad! Als het nou vriest dat het kraakt en de helblauwe hemel knerpt in de lucht, ja dan is de winter een feest maar dat schijnt niet meer te mogen van onze lieve heer.

Vorige week zijn er opnames gemaakt met het NFPO, het New Flint Poetry Orchestra. Geweldige arrangementen van Marko Bonarius en Saskia Meijs en een heel bijzondere rol van celliste Eilidh Martin, vooral bij een gedicht van Gerrit Achterberg.
Maar de meeste dagen zijn gevuld met repetities voor de nieuwe voorstelling rond Lucebert. Enorm inspirerend is voor mij, en ook Wim Meuwissen, het werken met hiphopper Mark Nieuwenhuis. Luceberts teksten krijgen vleugels met deze benadering. Daarenboven speelt Mark ook nog eens geweldig trompet. Het gaat een feestje worden eind december in de Roode Bioscoop.
En dat zijn dan nog try-outs dus maak uw borst maar nat voor de officiële première in februari 2018.
Wim Hazeu, de biograaf van Lucebert komt af en toe langs met informatie over dit project. Zo kwam ik er van de week achter dat Lucebert op twee adressen in Amsterdam mijn buurman zou zijn geweest. Lariekoek en van generlei belang natuurlijk maar toch ook grappig. Als geboren Jordanees heeft Lucebert toch meer voeling met die buurt dan ik vermoedde. Ik ben niet in de Jordaan geboren maar woon er nu al zo’n veertig jaar en voel me er nog steeds uitermate thuis.
Wel hoop ik dat de waanzin op de huizenmarkt niet verder doorzet. Voor nieuwkomers en jonge mensen is het niet meer te doen om aan een betaalbare woning te komen. Sowieso is de overspannen woningmarkt een sta in de weg voor jongelui die aan het begin van hun leven staan.
In mijn tijd kon je nog legaal kraken en zo de paar moeilijke jaren als nieuwkomer op de woningmarkt overbruggen. Nu ben je een misdadiger als je leegstaande kantoorpanden zou kraken. Helaas wordt het er met de huidige regering niet beter op. Het marktmechanisme is gemeengoed geworden zelfs als het gaat om een dak boven je hoofd. En dat is met onze natte winters geen overbodige luxe. Trompettist Mark Nieuwenhuis kom ik bijvoorbeeld regelmatig tegen als ie oefent onder een viaduct in het Westerpark. Ik vind het schitterend om goeie muzikanten te horen oefenen in het park maar voor hen is dat buiten oefenen blijkbaar noodzaak en ze zijn zeker in de winter niet te benijden.

Als ik burgemeester van Amsterdam wordt, en dat zou zo maar kunnen, schaf ik het verbod op kraken stante pede af. Alles staat tegenwoordig in het teken van marktwerking en economische groei. Wanneer staat de politicus op die daar luid en duidelijk stelling tegen neemt? En daar echt een punt van maakt!
Wishful thinking wellicht maar ik blijf het zeggen.
Oh ja, een dingetje moet ik nog kwijt. De discussie over toerisme en de verderfelijke invloed op het welbehagen van ons Amsterdammers. Ten eerste is toerisme al geruime tijd niet meer weg te denken uit ons aller beleving. Ik lees dat bv in de reisverhalen van Slauerhoff uit het begin van de vorige eeuw.  En hebben we zelf geen boter op ons hoofd? Gaan we zelf niet naar Barcelona of Buenos Aires? En hoe zou jij je voelen als je daar met de nek aan wordt gekeken door Spanjaarden of Argentijnen?
Nu ja, geniet maar doe het met mate, daar komt het eigenlijk op neer. En laat je rolkoffer thuis, een hand gedragen valies voldoet nog steeds.
Volgende week (6 & 7 december) reprise van Sal Ek Altyd Wit Wees in de Roode Bioscoop, met Wolter Wierbos, st Glerum en Martijn Grootendorst. Er zijn nog wat kaarten.

Uw Dienaar,

Felix Strategier