Dierbare Vrienden en Liefhebbers,

De tijd vliegt zijn vleugels vol en mensenlief in wat een tempo! Ik bekeek net weer even wat oude foto’s om inspiratie op te doen voor dit blog en ja, de tijd staat niet stil. Wat heet. Welk een piepjonge gasten waren we. Jongens waren we maar aardige jongens, dat dan weer wel. Wat hebben we niet allemaal willen uitspoken en ook echt uitgespookt. Je dacht niet aan centen of aan roem, je deed gewoon wat je moest doen…. En wat je niet laten kon.
Bizar eigenlijk dat een groot deel van dat gevoel nog steeds mijn drijfveer is. Maken wat gemaakt moet worden, doen wat gedaan moet worden. Uiteraard volkomen subjectief en arbitrair maar wel enorm prettig dat veel van die projecten min of meer succesvol bleken. En de Roode Bioscoop is natuurlijk de ideale broedplaats om te experimenteren en al die plannen en plannetjes uit te broeden.
Wat ben ik blij dat in de loop van al die jaren zoveel mensen zich eveneens belangeloos voor dat prachtzaaltje hebben ingezet. De zondagmiddagen in de jaren 80 werden gevuld met muziek en theater en film, we bezaten nooit een rooie cent maar wat een genot om daar deel van te hebben uitgemaakt. En nog steeds trouwens.

Sommige mensen denken conceptueel bij het maken van muziektheater, ik handel meer intuïtief. Bij de literaire programma’s bijvoorbeeld lees ik alles wat los en vast zit over een bepaalde schrijver of onderwerp en als dat een paar jaar heeft liggen sudderen begin ik gewoon. Natuurlijk liggen daar ideeën aan ten grondslag maar vooral mijn intuïtie bepaalt welke vorm die gedachten krijgen. En door voor elk project met specifieke muzikanten en acteurs te werken ontstaat vanzelf een richting die past bij het onderwerp.
Bij ons laatste project (Lucebert) wist ik bijvoorbeeld dat de muziek anders moest dan voorheen. Toegankelijker muziek dan voorheen, simpelweg omdat de teksten en beelden al complex genoeg zijn. En dan heb je het geluk dat je iemand tegen het lijf loopt die perfect past binnen dat geheel, heel fijn.
En dat alles is ontstaan in de zeventiger en tachtiger jaren van de vorige eeuw toen we als jonge honden de theaterhemel beklommen. Ha, en het is nog tot wasdom gekomen ook.
De eerst versie van Bingo bijvoorbeeld vond plaats toen de foyer nog beheerd werd door een fameuze gokautomatenuitbater. Toegang en uitgang via een bedompt steegje aan de Vinkenstraat. De kalkoen van Jan Floor zaliger die in deze eerste versie een kakelende hoofdrol had, werd elke avond na zijn optreden door Floor in de kofferbak van zijn ruime Volvo geladen.
“He, fuile dierebeul, ken je wel tege zo’n onschuldig beessie, straks zeker de pan in!”
Jaja, de overbuurvrouw had toen nog niet in de gaten dat hier een wereldshow in de maak was.

En dan laat ik u nu over aan de verpozing die Sinterklaasavond u heeft te bieden. Volgende keer verder,

Uw Dienaar

Felix Strategier