Dierbare Vrienden,

De zomer loopt op zijn eind, er ruist zelfs af en toe een herfstig windje door de bomen. Best wel prettig eigenlijk, ik hou van de wisseling der seizoenen. Zou niet kunnen aarden in een altijd eender klimaat. Zoals Curaçao. Daar zijn we twee jaar geleden geweest met een voorstelling naar het werk van Tip Marugg. Voor een week, of misschien zelfs maand, is de constante warmte heel fijn -al is het slapen in die hitte ingewikkeld- maar dan heb ik het wel gehad. Geef mij maar de seizoenen met hun heerlijke afwisseling.
Vakantie verhalen, haha, daar is het nu de tijd voor. Even over Curaçao nog maar. Toen we daar waren gingen we geregeld een duik nemen in de Oceaan. Maar je knapt er niet echt van op want het water is gewoon warm en dus nauwelijks verkoelend. Toch fijn om te zwemmen, ik ben ten slotte eigenlijk een waterdier. Wat je op Curaçao vaak tegenkwam waren jonge stelletjes die daar super romantisch trouwen op zo’n maagdelijk wit strand. Of in een maagdelijk witte tent die fladdert in de zoele wind. Tegelijkertijd heeft het ook iets treurigs. Je weet dat zo’n huwelijk niet lang stand houdt, statistisch gezien, en dan al die moeite om daar naartoe te vliegen met familie en vrienden. Bovendien schijnt het gebruikelijk om je dan als genodigde ook nog eens te verkleden in allemaal identieke pakken, de heren bv allemaal Oranje-pakken. Geen gezicht en eigenlijk bijzonder koddig en een beetje treurig ook wel. Zoals de gekte tijdens WK’s of EK’s met voetballen. Mensen voelen zich blijkbaar comfortabel als ze allemaal hetzelfde aan hebben.

We zijn kuddedieren en dat zullen we weten ook. Zo heb je de zondagse motorrijders. Prima om op een zonnige dag lekker over de dijk van Edam naar Hoorn te tuffen maar waarom altijd in een colonne van veertig motoren? Of meer! Ben ik dan geen kuddedier?Haha, daarop blijf ik het antwoord schuldig, en u? Van de week bedacht ik waarom poëzie zo’n grote rol speelt in mijn leven. Alleen al omdat poëzie een elitaire kunstvorm is? Haha,  dat ik ben. Nee, serieus, poëzie stelt vragen en roept beelden op die onverklaarbaar zijn, die verwondering opwekken, die je aan het denken zetten. Ik kom zelfs na jaren nog steeds op verassende denkbeelden als ik een gedicht herlees of herzing. Ineens ‘begrijp’ ik dan een tekst. Nou ja, poëzie is voor mij in elk geval een kunstvorm die enorm inspireert.

Zoals een goed geschreven ‘smartlap’ dat trouwens ook doet.
Kijk maar eens goed naar de tekst van ‘Ketelbinkie’, echt een prachtig en met een mooi droevig verhaal. Dat is ook een soort poëzie maar dan wel begrijpbaar na eerste lezing.
Ach, ik ben in een poëtische stemming, denkend aan al de leuke projecten die op de rol staan.
Als eerste met het net opgerichte NFPO, het New Flint Poetry Orchestra. Eind september drie dagen in de Roode Bioscoop (laboratorium)
Dan eind december het lang verwachte Lucebert programma en tussendoor Sal Ek Altyd Wit Wees. Yes, we gaan ervoor.
Maar eerst de komende weekenden VICTORIA, de bejubelde voorstelling op locatie. Dit weekend in Limburg en volgend weekend in Schalkhaar bij Deventer.

IK kijk er nar uit, U ook?

Uw Dienaar,

Felix Strategier