Dierbare vrienden,

Het is een mooie dag, de wind giert door de straten, de grachten raken bedekt met ijs, ik ben genezen van de griep en er verscheen vandaag een wonderschone recensie over onze Lucebertvoorstelling van de afgelopen maand. In de Groene Amsterdammer.
En morgen komt er een nieuwe aflevering van www.annaendebeestenband.nl op de site. We zijn op de helft met online publiceren. Veel mensen, zowel kinderen als ouderen willen graag het boek mee naar bed nemen om te lezen maar het is nog geen boek! Komende weken gaan we alsnog zoeken naar een mogelijkheid om het boek ook werkelijk tastbaar en voelbaar te maken. Op papier. Heeft u suggesties, dan zijn die van harte welkom. En vergeet niet uw vrienden en kennissen van dit avontuurlijke en rijkelijk geïllustreerde verhaal op de hoogte te brengen. Eigenlijk willen we dat iedereen het leest en daar kunt u bij helpen.
Voor ons is de nawinter een zegen, eindelijk weer eens strenge vorst en bevroren grachten, meren en slootjes. Helaas voor onze prachtige ijsvogels een ramp. De overlevers moeten in de lente aan de slag om de gesneuvelde makkers te vervangen door nieuwe aanwas. Ook winterkoninkjes hebben flink te lijden. What’s in a name!
Schaatsen uit het vet.
Ik las vanochtend dat twee van onze olympische medaillewinnaars direct uit het vliegtuig het Nederlandse natuurijs zijn opgestapt. Dat is de ware spirit.
Och, wat moet ik dezer dagen denken aan die legendarische winter van 1963. Ik was toen een zeer kleine jongen maar heb toen wel schaatsen geleerd, ook in barre omstandigheden. Maar wat een genot, ik denk er nog vaak aan terug. Elke dag minimaal drie keer op bevroren water, geweldig. Helaas lukt me dat nu nog nauwelijks meer, dat schaatsen, al blijft het kriebelen. Als er al ijs ligt  moet ik me noodgedwongen beperken tot korte tochten over de grachten.
Een keer heb me in het verleden gewaagd aan een lange tocht door de Eilandspolder, bij De Rijp. Geweldige polder trouwens en prachtige sloten en meren om overheen te dansen. Ik heb zelfs de stempels bewaard, het bewijs dat ik 40 kilometer heb volbracht. Alleen is die stempelkaart kwijt. Oh wat een spijt, maar de herinnering blijft!
Ik herinner me plots de wederwaardigheden van een bevriend chirurg die de laatste Elfstedentochten heeft volbracht. Na de laatste tocht liet hij zich vol trots met het bemachtigde Elfstedenkruisje op zijn afdeling fêteren. In de euforie raakte het kruisje kwijt. Ach en wee natuurlijk. En dat kan ik me voorstellen na 200 kilometer zwoegen, zweten en zwieren. Met man en macht heeft men toen de waszakken in de kelder van het VU omgeploegd en Goddank is het kruisje teruggevonden. Eind goed al goed!
Aanstaande zondag reis ik met Joerie de Graaf af naar Zeeland, Ellisdiek om precies te zijn. Daar gaan we om 14.30u Nescio tot leven brengen. Zijn er nog liefhebbers in Zeeland? Nescio was een fervent Zeelandliefhebber, evenals Bavink en de Japie Uitvreter.
U kunt zich met de arrenslede of per schaats vervoegen in Ellewoutsdijk, daar staat het kerkje van Ellesdiek.
Wie weet tot zondag en anders zie ik u volgende week in Ierland, ik ga een kleine week om de lente voor te bereiden, wilde bloemen zaaien en nieuwe bomen planten. En kijken of mijn Vogelpaleis onderdak biedt aan bv winterkoninkjes.

Hartelijks,
Uw Dienaar

Felix Strategier